غزلی از بیدل دهلوی

پــی اشـــک من ندانــم به کجا رسیـده باشـــد

زپی‌ات دویدنی داشت به رهی چکیـده باشـــد

تـب و تاب مـوج بایـــد زغـــرور بحــــر دیــــدن

چه رسد به حالم آنکس که تو را ندیده باشــــد

به نسیــــمی از اجــــابت چمــن حضور داریــم

دل چـــاک بال می‌زد سحری دمیـــده باشــــــد

به چمن زخون بسـمل همــه جا بهارناز اســــت

دم تیــــغ آن تبســــم رگ گـل بریـــده باشــــد

دل ما نداشت چیـــزی که توان نمود صیـــــدش

سر زلفت ازخجـالت چقــــدر خمیــــــده باشــد

چه بلندی وچه پستی چه عدم چه ملک هستــی

نشــــــــنیده‌ایم جای که کــــس آرمیــده باشد

همــه کس سراغ مطلب به دری رساند و نازید

من و نازنینـــــم جانــی که به لب رسیــده باشـد

به هزار پر ده بیــــــدل زدهان بــــی نشــانش

سخن شنیـــــده‌ام که کس ندیـــــده باشــــــد

میرزا عبدالقادر "بیدل"

منبع